Behang dat je ráákt
Hoe bont kun je het maken. Knalgillend rood? Hoe intiem kun je worden: warmbloedig of eerder smeulend rood, bordeelrood? Hoe uitdagend kun je zijn: snoeppapiertjes, glinsterrood?
In het kunstwerk dat Hans van den Ban maakte in een 18de eeuws huis in Dordrecht komt alles samen. Van een lange smalle gang, van zo’n 15 meter lengte, bedekte Van den Ban één van de wanden met glansrood zilverpapier. Het is het verleidelijke knisperpapier dat gebruikt wordt voor het inpakken van snoepgoed en chocolade. Kersenbonbons bijvoorbeeld.
Toen Van den Ban zich de vraag stelde hoe hij beeldend op dit huis kon reageren, moest hij onmiddellijk denken aan de 17de-eeuwse doorkijkjes van Pieter de Hoogh en Johannes Vermeer.
Hij dacht aan de film ‘Barry Lyndon’: aan het intense licht dat regisseur Stanley Kubrick in de 18de-eeuwse interieurs weet te brengen. En aan eigentijdser licht: aan de ruimtes die beeldend kunstenaar James Turell kleurt met TL-lampen.
De kleur van de ruimte, of eigenlijk: de kleur van het lícht van de ruimte, werd daarmee het uitgangspunt van dit huisproject. Misschien heeft Van den Ban, door de wand te behangen met rood zilverpapier, het licht van die schilderijen of van de film letterlijk willen ‘aanbrengen’.
Hoe zal het licht inwerken op de rode gang? Het ijsbloemdessin dat in het zilverpapier is geblinddrukt, verstrooit het licht: de donkerste roden (van de schaduw) en het felste lichtrood (van de lichtrefelcties) lijken de kleurgradaties ertussen weg te drukken.
Maar hoe reageer je als bezoeker? Hoe ervaar je die rode huid van nepbrokaat. Als kwetsbaar of als theatraal, als pure kitsch of als regelrechte erotiek? Is het ‘shocking’ of juist heel chique – en lijkt het rood als vanzelfsprekend op de muur thuis te horen?
‘Maar’, zo vraagt Van den Ban zich af, ‘sluiten deze ervaringen elkaar echt zo uit als het lijkt? Of kunnen ze achtereenvolgens, na elkaar bestaan of door elkaar heen lopen.’ Voor zijn gevoel liggen ze op elkaar.
Let op:
Voor de keukendeur staan, op het buitenplaatsje, als tegenvisite, ome Keesjes smaragdgroene klompen met een kikkerdessin, verhalen te vertellen over vroeger.
Tekst: Hans van den ban, Monica Aerden
Hoe bont kun je het maken. Knalgillend rood? Hoe intiem kun je worden: warmbloedig of eerder smeulend rood, bordeelrood? Hoe uitdagend kun je zijn: snoeppapiertjes, glinsterrood?
In het kunstwerk dat Hans van den Ban maakte in een 18de eeuws huis in Dordrecht komt alles samen. Van een lange smalle gang, van zo’n 15 meter lengte, bedekte Van den Ban één van de wanden met glansrood zilverpapier. Het is het verleidelijke knisperpapier dat gebruikt wordt voor het inpakken van snoepgoed en chocolade. Kersenbonbons bijvoorbeeld.
Toen Van den Ban zich de vraag stelde hoe hij beeldend op dit huis kon reageren, moest hij onmiddellijk denken aan de 17de-eeuwse doorkijkjes van Pieter de Hoogh en Johannes Vermeer.
Hij dacht aan de film ‘Barry Lyndon’: aan het intense licht dat regisseur Stanley Kubrick in de 18de-eeuwse interieurs weet te brengen. En aan eigentijdser licht: aan de ruimtes die beeldend kunstenaar James Turell kleurt met TL-lampen.
De kleur van de ruimte, of eigenlijk: de kleur van het lícht van de ruimte, werd daarmee het uitgangspunt van dit huisproject. Misschien heeft Van den Ban, door de wand te behangen met rood zilverpapier, het licht van die schilderijen of van de film letterlijk willen ‘aanbrengen’.
Hoe zal het licht inwerken op de rode gang? Het ijsbloemdessin dat in het zilverpapier is geblinddrukt, verstrooit het licht: de donkerste roden (van de schaduw) en het felste lichtrood (van de lichtrefelcties) lijken de kleurgradaties ertussen weg te drukken.
Maar hoe reageer je als bezoeker? Hoe ervaar je die rode huid van nepbrokaat. Als kwetsbaar of als theatraal, als pure kitsch of als regelrechte erotiek? Is het ‘shocking’ of juist heel chique – en lijkt het rood als vanzelfsprekend op de muur thuis te horen?
‘Maar’, zo vraagt Van den Ban zich af, ‘sluiten deze ervaringen elkaar echt zo uit als het lijkt? Of kunnen ze achtereenvolgens, na elkaar bestaan of door elkaar heen lopen.’ Voor zijn gevoel liggen ze op elkaar.
Let op:
Voor de keukendeur staan, op het buitenplaatsje, als tegenvisite, ome Keesjes smaragdgroene klompen met een kikkerdessin, verhalen te vertellen over vroeger.
Tekst: Hans van den ban, Monica Aerden
De discussie tijdens het tafelgesprek ging over de rol die een gang speelt in de Europese cultuur en werd gevoerd door architecten, filosofen, kunstenaars en sociale wetenschappers.
